Ik heb het opnemen van deze aflevering best wel een beetje lopen uitstellen. Ik besefte me, om deze podcast waardevol te maken, ik iets meer mocht gaan vertellen over mijn jeugd. Ik kan verhalen van andere vrouwen vertellen, zoals van de vrouwen uit de Blij Dieetvrij club. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. En dat wat we zelf meemaken, dat heeft uiteindelijk de grootste impact op ons. Op dat wat we denken en voelen over ons lijf. En op wat we voelen en denken over eten en ons eetgedrag.
In deze aflevering van de Blij Dieetvrij wil ik het dan ook met je hebben over intuïtief eten met en voor kinderen. En dan heb ik het over kinderen van alle leeftijden. 😉
Aflevering 23: Intuïtief eten met kinderen, waarom zou je dat doen?
Vergeet je niet te abonneren op mijn podcast via bijvoorbeeld Itunes, als je op de hoogte wilt blijven van de allernieuwste afleveringen. En schroom niet om een linkje naar de podcast te delen met jouw familie of vrienden, als je denkt dat deze aflevering mogelijk waardevol voor ze kan zijn.
De impact van jouw eigen moeder, en jouw invloed op jouw kind
Van veel vrouwen hoor ik namelijk dat hun chaos rondom eten, of het ongemak met hun lichaam, al op een best jonge leeftijd is ontstaan. En dat is niet gek! De mensen die de meeste impact hebben op onze overtuigingen en beweegredenen, dat zijn natuurlijk onze ouders. Onze moeder, of verzorgster. Of een andere vrouw in jouw naaste omgeving.
Vaak hoor ik verhalen over het feit dat hun moeder nooit echt heel blij was met haar eigen lijf. En dat dit ertoe leidde dat ze zelf ook met een vrij kritische blik naar hun eigen lijf leerden kijken.
En voor mij is dat niet anders.
Waarom de worthiness wond ook wel de moederwond wordt genoemd
De afgelopen maanden stonden in de Blij Dieetvrij Club in het teken van het dealen met de worthiness wond. De bagage van vroeger die je het gevoel geeft doorgaans niet goed genoeg te zijn.
En het bijzondere van deze waardigheidswond is, dat het in de volksmond ook wel de moederwond wordt genoemd. Want het is een wond die we voor een deel van onze moeder kunnen krijgen.
En het is niet mijn bedoeling om hiermee alle moeders een negatieve stempel te geven (ik ben zelf ook moeder! ;)). We doen als ouders ontzettend ons best. Maar los daarvan zijn er dingen die we zelf meemaken, voelen en ervaren, die we niet kunnen verstoppen voor onze kinderen.
“En dat wat onze kinderen van ons zien, heeft zo'n enorme impact op hoe onze kinderen naar zichzelf kijken. Hoe ze zich voelen. Hoe ze tegen zichzelf praten. "
Saskia Koopman
Soms willen we graag rust vinden rondom eten, om onze chaos niet aan onze kinderen over te dragen
Dit is dan ook een reden die ik veel voorbij zie komen bij vrouwen die zich aanmelden bij de Blij Dieetvrij Club. Ik krijg ook met regelmaat mailtjes van vrouwen die hier tegenaan lopen. Die me schrijven:
"Ik ben zelf met een nieuw afslank-programma gestart, en mijn tienerdochter doet met mij mij. Ook zij is nu heel erg bezig met wat goed en fout zou zijn als het gaat om voeding, en ik herken hoe dit ook bij haar voor de nodige chaos rondom eten zorgt."
“Ik krijg dus ook vaak de vraag: hoe kan ik mijn kinderen helpen om wél een gezonde relatie met eten op te bouwen? Hoe zorg ik ervoor dat ze op een andere manier naar hun lijf gaan kijken? Veel meer vanuit zelfcompassie, en veel minder vanuit zelfkritiek?”
Iets over mijn moeder
Wat ik je wil vertellen over mijn eigen moeder, doet niets af van wat een geweldige vrouw en moeder ze is. Ik hou met heel mijn hart van haar. Ze is een vrouw op wie ik altijd kan rekenen en terugvallen.
En inmiddels heeft mijn moeder ook wat meer rust gevonden rondom eten. Op haar eigen manier.
Maar toen ik opgroeide heeft ze best wel een gevecht gevoerd met haar lijf. Dat weet ik nog heel goed. Het eerste wat ik leerde over mijn moeder en haar lijf, is dat ze deze niet mooi genoeg vond. Voornamelijk vanwege het gewicht wat ze is aangekomen tijdens haar zwangerschappen.
Ik ben zelf onderdeel van een tweeling (ik heb een tweelingbroer), en ik het ook nog een oudere zus die zo'n 1,5 jaar ouder is dan ik ben. Dus we zijn allemaal best snel achter elkaar geboren. We hebben allemaal wel een beeld van wat dat betekent voor een vrouwenlijf. Helemaal als je zelf ook ooit zwanger bent geweest. Dan weet je gewoon dat dat soort dingen impact hebben op ons lijf.
Ze ging van Atkins, naar Montignac en Weight Watchers
Mijn moeder heeft het allemaal gedaan. Al die dingen die in de jaren '80 en '90 helemaal hip waren in de dieetcultuur. Ze heeft van alles geprobeerd aan haar gewicht een haar lijf dat haar in de weg zat. Ik weet nog, terugdenkend aan de vakantie-foto's dat haar gewicht schommelde.
Ik ben altijd van nature vrij slank geweest, waardoor ik eigenlijk nooit werd aangesproken over mijn gewicht. Het was nooit echt een issue. En toch, hebben de ervaringen van mijn moeder impact gehad op hoe in naar mijn lichaam keek.
“Ik was al vrij snel bezig met kijken naar mijn lijf vanaf de buitenkant. Met: hoe zien anderen mijn lijf, eigenlijk? En is mijn lichaam wel oké?"
Saskia Koopman
Die gedachtegang, en je druk maken over jouw lijf, is wat dat betreft dus niet per se afhankelijk van hoe jouw lichaam eruit ziet. Van wat je weegt, bijvoorbeeld.
Het heeft voor een deel te maken met dat stukje zelf-objectiveren. Omdat we dan helemaal niet bezig met leren dat ons lijf een fijn instrument is, iets waarvan we kunnen genieten in het leven. Een manier om ons leven te leven en de mooie dingen te ervaren.
We zijn ons in plaats daarvan al vrij jong bewust van het feit dat ons lijf ook een buitenkant heeft. Een verpakking. En dat we bezig moeten zijn met in hoeverre die verpakking wel of niet geaccepteerd wordt door anderen. En als we ouder worden, gaat het steeds meer over in hoeverre die buitenkant wel in de smaak valt bij mannen (of andere potentiële geliefden).
De dieetcultuur speelt hierin een grote rol
Want los van wat onze moeders inbrengen, werkt natuurlijk de maatschappij doorgaans ook niet mee. We leven in een dieetcultuur, een cultuur die veel nadruk legt op plaatsjes. Op de buitenkant, in hoeverre iets onder de noemer mooi of niet mooi valt.
En voor vrouwen die aan de slag gaan met zelfacceptatie (bijvoorbeeld in de Blij Dieetvrij Club), is het fijn om te oefenen met het herkennen van die cultuur. Om te reflecteren op welke zaken jou allemaal beïnvloeden.
“Één van mijn clubleden wees ons erop, dat Disney prinsessen ook allemaal mega dun zijn. Dat nog los van de Barbies met niet realistische lichaamsmaten. Maar je herkent de dieetcultuur ook in de rom-coms die gaan over hoe een lelijk eentje veranderd in een zwaan en dan de liefde van haar leven vindt. ”
Zo zijn we doorgaans bang dat we geen liefde kunnen vinden, of zullen verliezen, als we niet voldoen aan bepaalde eisen. Dat heeft enorm grote impact op ons.
Ik heb tijdens mijn studie Sociale Psychologie zoveel geleerd over wat mensen drijft. En waarom we als mensen doen wat we doen. En één van de dingen die ons als mensen altijd drijft is de goedkeuring van anderen. Dit is een soort extreem belangrijke behoefte in ons leven. Als anderen ons maar goed keuren, dan pas kunnen we ontspannen. Dan voelen we ons veilig, en hoeven we niet bang te zijn dat anderen ons in de steek laten.
Waarom ik snoepte in het geheim
Wat je als moeder doet heeft dus een enorme impact op hoe jouw kinderen naar hun eigen lijf kijken. En op de relatie die ze ontwikkelen met eten. In mijn geval was het zo, afhankelijk van het dieet wat mijn moeder op een bepaald moment volgde, was het ene voedingsmiddel goed en het andere niet goed.
Vanuit de angsten die via die diëten aan mijn moeder werden verkondigd, stelden mijn ouders regeltjes op rondom eten. Je mag maar één keer dat, of één schaaltje zus. En zo werd mijn eetpatroon ook hier en daar aan banden gelegd. Het was niet eens zo extreem, maar zeker in de finesse aanwezig. Ik leerde onbewust veel over bepaalde "dikmakers", bijvoorbeeld.
En het bijzondere was dat ik als kind al rebelleerde tegen die restricties. Ik weet nog goed hoe fijn ik het vond om met mijn tweelingbroer naar de supermarkt te fietsen en daar ons zakgeld te verbrassen aan zakken snoep.
En dit is iets waar ik ontzettend veel vragen over krijg van moeders: over waarom haar kind snoept in het geheim. Of zich aan bepaalde voedingsmiddelen overeet. Ik heb er ooit al deze blog over geschreven.
“Kinderen gaan natuurlijk snoepen in het geheim, als ze bang zijn dat wat ze doen door hun ouders afgekeurd wordt."
Saskia Koopman
Zodra we denken in fout eten, wordt het extra aanlokkelijk
Dit werkt niet allen bij volwassenen zo, maar ook bij kinderen: hoe meer we gaan denken in guilty pleasures, en dingen die we eigenlijk écht niet zouden moeten eten. Hoe aanlokkelijker die lekkere dingen worden.
Ik hoor van heel veel moeders dan hun kinderen absoluut niet te vertrouwen zijn rondom bepaald snoepgoed. Bepaalde snacks of chipjes. Maar voor een heel groot deel heeft dat te maken met het feit dat het kind die lekkernij als "verboden" ervaart. En zo ontwikkelt een kind ook een chaotische relatie met die voedingsmiddelen.
“Intuïtief eten met kinderen, gaat voor een heel groot deel over zoeken naar neutraliteit. Hoe kun je kinderen leren eten, door ze te helpen luisteren naar hun eigen lichaamssignalen? En kunnen we daarbij de labels "goed" en "slecht" van de voedingsmiddelen afhalen?”
Afkeer tegen dat wat gezond is
Het bijzondere aan de goed en fout stempeltjes, is dat kinderen vaak afkeer gaan ontwikkelen ten opzichte van die dingen die hun ouders als "gezond" bestempelen. Als jouw kinderen merken dat jij zó graag wilt dat ze daar meer van eten, dan willen ze het vaak juist niet.
Het is bijna een soort rebellie die ontwikkelt. Gewoon als tegendruk tegen de "drang" die ze ervaren.
Als we vanuit onze zorgen over hun eetpatroon teveel gaan interveniëren, zullen we zien dat er JUIST lastige situaties rondom rondom eten ontstaan.
Ik ben ook niet helemaal zuiver gestart
Eerlijk is eerlijk, toen ik zelf zwanger was van mijn zoon, en toen we op een gegeven moment startten met zijn eerste hapjes, zat ik zelf ook in een redelijk restrictief eetpatroon. Ik was heel erg bezig met suikervrij eten. En ik maakte me druk over wat hij allemaal wel niet binnen moest krijgen.
“Ik wilde ervoor zorgen dat hij zoveel mogelijk groente leerde eten, bijvoorbeeld. Ik weet nog dat ik allemaal gezonde kinder-kookboeken had, zoals Easy Peasy, die je stimuleerden om op een jonge leeftijd voor jouw kindje al quinoa te maken."
Saskia Koopman
En pas toen ik langzaam zelf een omslag in mijn eetpatroon ging maken (omdat het restrictieve eten voor mij ook helemaal niet werkte, me in de weg zat en ik had nog steeds last van eetbuien en overeten), ben ik ook langzaam gaan analyseren wat er bij de kinderen om mee heen gebeurde.
Het "snoepgoed vraagstuk"
Ik begon te herkennen dat de kinderen die zich op een feestje helemaal ongans aten aan snoepgoed, op andere momenten van hun ouders helemaal geen snoepgoed kregen. Of, dat er bij die kinderen heel negatief over werd gepraat.
Waardoor kinderen bij zo'n feestje een soort nu-of-nooit moment ervoeren. "Oké, nu kijkt mama even niet, of zegt ze er niets van. Pakken wat ik pakken kan, want thuis krijg ik het niet."
Dus ik ben terwijl mijn zoon opgroeide langzaam gaan onderzoeken hoe ik dat kon voorkomen. En nu mijn zoon 5 is valt het me telkens op dat hij een vrij breed smaakpalet heeft.
“Mijn zoon is fan van dat wat hij "tapas-bordjes" noemt. Een bord met allemaal lekkere hapjes. Groente, hummus, maar ook worst, kaas en olijfjes. Maar hij geniet net zoveel van boterhammen met kokosbrood en drop jojo's.”
Wat we doen om intuïtief eten bij onze zoon te stimuleren
- We dwingen hem nooit om iets op te eten.
- We spreken niet over wat goed of fout eten zou zijn.
- We benadrukken niet dat bepaalde dingen gezond zouden zijn.
Al het eten is neutraal. En als we iets stimuleren, dan is het wel dat hij luistert naar wat goed voelt in zijn buikje.
Van zeggen naar geloven en laten zien
Het lastige is wel, dat je dat wel kunt zeggen tegen jouw kinderen, maar dat de echte invloed zit in wat je doet en laat zien. Als je het zelf niet gelooft of laat zien, werkt het niet.
Kinderen leren veel meer van dat wat ze afkijken, ook op de momenten dat jij je daar niet bewust van bent, dan van wat jij ze te zeggen hebt. De voorbeeldfunctie die we als ouders hebben, rondom eten, heeft zoveel meer impact dan we zelf denken.
"Ik wil niet dat mijn kinderen mij zien snoepen"
Vooral ook als vrouwen zelf starten met intuïtief eten, stellen ze me hier vragen over. Want als je zelf probeert te wennen aan verschillende voedingsmiddelen, doe je dat dan ook overdag als jouw kinderen meekijken?
Vaak proberen we ons snoepgedrag te verstoppen voor onze kinderen. (En nu doe je dit niet meer vanuit de rol van een kind dat zich verstopt voor de kritische ouder(s), maar die ouder die het verstopt voor haar eigen kind(eren)!)
Welke boodschap geven we hiermee eigenlijk mee aan onze kinderen?
Intuïtief eten met en voor kinderen
Je merkt het al aan dit verhaal. Er is zoveel te vertellen over dit thema.
- Over welke functie we als ouders hebben in de relatie met eten die ons kind ontwikkelt;
- Over hoe je jouw kinderen helpt in het ontwikkelen van een positief lichaamsbeeld;
- Maar ook over hoe je jouw kinderen meeneemt in een mogelijke omslag. Als je zelf van restrictief eetgedrag naar vrij eten of intuïtief eten probeert te gaan. En jouw kinderen hierin mee wilt nemen.
- En als je kind al wat ouder is, dan is die chaos misschien al enigszins ontstaan. Hoe kun je hierin dan stappen zetten om jouw kind(eren) te helpen?
Daarom heb ik besloten om hier een uitgebreide nieuwe masterclass over te ontwikkelen voor de leden van de Blij Dieetvrij Club.
"Intuïtief eten met en voor kinderen"
Ik zal hierin ook vragen meenemen als: wat nou als ik me zorgen maak over het gewicht van mijn kind? Of wat als mijn kind een lastige eter is? Of als ze negatief praten over hun eigen lijf? Iets wat je mogelijk bij de oudere kinderen al kunt herkennen.
Dus mocht je ook aan de slag willen met dit thema? Dan kan dat nu als je ook lid wordt van de club. Je krijgt dan niet alleen toegang tot deze cursus specifieker rondom intuïtief eten voor kinderen, maar ook tot de Intuïtief Eten Intensive, waarin je echt ALLES leert wat je moet weten over regels en restricties, of negatieve oordelen rondom bepaalde voedingsmiddelen loslaten.